Pica to zachowanie utrzymujące się przez co najmniej miesiąc i występujące minimum dwa razy w tygodniu, polegające na spożywaniu niejadalnych substancji, takich jak papier, farba, tynk, włosy, ubrania, sznurki. U starszych dzieci zdarza się, że występuje spożywanie insektów, piasku, ziemi, gliny czy odchodów zwierzęcych. W celu rozpoznania pici kolejnym kryterium, które musi być spełnione jest wiek kalendarzowy i umysłowy dziecka wynoszący minimum dwa lata. Zanim dziecko ukończy 24 miesiące dość częstym zjawiskiem jest wkładanie do ust niejadalnych substancji. Ponadto zachowania związane z jedzeniem nie wiążą się z praktyką uznaną kulturowo. Dziecko nie może także przejawiać innych zaburzeń psychicznych, czy zaburzeń zachowania zgodnie z klasyfikacją diagnostyczną, poza upośledzeniem umysłowym. Pica może występować jako odrębne zaburzenie lub występować w przebiegu innych zaburzeń.

Czynniki, które odgrywają rolę w etiologii tego zaburzenia, to między innymi ubóstwo, chaos w rodzinie, deprywacja emocjonalna, czynniki kulturowe. Wiele dzieci, które raczkują, próbuje jeść niejadalne substancje. Próbują one nowych rzeczy, poznają w ten sposób otaczający świat, eksperymentują. Przy prawidłowej opiece, odpowiednich reakcjach opiekunów, są to zachowania sporadyczne. Utrwalają się natomiast wśród rodzin, które nadmiernie stymulują dziecko bądź wśród rodzin zdezorganizowanych.

Powikłania, które najczęściej występują, to infekcje, choroby pasożytnicze i zatrucia metalami ciężkimi zawartymi w farbach.

Fenyloketonuria to zaburzenie genetyczne, dziedziczone recesywnie, zaburzenie przemiany białkowej, a dokładnie aminokwasu fenyloalaniny oraz przemiany tłuszczowej, które jest spowodowane wrodzonym niedoborem enzymu hydroksylazy fenyloalaninowej. Skutkiem braku enzymu jest uniemożliwienie utlenienia fenyloalaniny i przekształcenia jej w tyrozynę potrzebną do wytwarzania otoczek mielinizacyjnych.

Skutkami negatywnymi dla rozwoju może być uszkodzenie mózgu lub niedorozwój mózgu. Wynikają one z toksycznego działania metabolitów, które powstają w czasie nieprawidłowej przemiany fenyloalaniny bądź są następstwem niedoboru tyrozyny.

Oto objawy nieleczonej fenyloketonurii:

• skóra jest jasna i jest niemal pozbawiona pigmentacji, włosy oraz tęczówki mają jasną barwę, oczy są niebieskie,

• czaszka jest zdeformowana, ma mały rozmiar, część mózgowa jest gorzej rozwinięta od twarzowej,

• osoby chore charakteryzuje specyficzny mysi zapach,

• występują zaburzenia postawy i ruchu ujawniające się poprzez nadmierne wychylenie ciała do przodu, zgięcie kończyn w stawach łokciowych, kolanowych i biodrowych widoczne w trakcie stania i poruszania się, błędną koordynacja ruchów.

Objawy często stają się widoczne między szóstym a dwunastym miesiącem życia. Wcześniej jednak można zaobserwować wymioty, wypryski na skórze, specyficzny zapach, padaczkę. Częstą sytuacją jest wystąpienie jako pierwszego objawu nieprawidłowego rozwoju cech upośledzenia umysłowego w stopniu umiarkowanym lub znacznym.

Wykrycie choroby jest możliwe poprzez przeprowadzenie badania moczu , aby stwierdzić obecność kwasu fenylopirogronowego. Jeśli fenyloketonuria zostanie wykryta wcześnie, to wdrożenie odpowiedniej diety zahamuje proces degradacji. W większości przypadków dzieci przestrzegające diety charakteryzuje osiągnięcie poziomu intelektualnego wahającego się od pogranicza do normy.

oparty na bardzo szerokich podstawach wachlarz teorii, które skupiają się na ogólnym środowisku psychologicznym i starają się wyjaśnić zachowanie na podstawie dynamicznych interakcji pomiędzy siłami w jednej części pola a resztą pola.

Teoria pola została rozwinięta z teorii Gestalt głównie w pracach W. Kohlera i K. Lewina. Kohler naszkicował paralelę pomiędzy procesami pola psychologicznego i elektromagnetycznymi polami sił. Twierdził, że każdy proces psychologiczny zależy od interakcji w polu i nie można na niego patrzeć inaczej z tego punktu widzenia. Stanowisko to ma charakter skrajnie holistyczny i krytyczny wobec podejść elementarystycznych.

Ponadto uczony ten rozszerzał ogólną teorię na obszary psychofizjologii, zwłaszcza na fizjologiczne podstawy percepcji i argumentował na rzecz istnienia elektrycznych pół w mózgu, odpowiadających doświadczeniom  fenomenologicznym.

(forced-choice (technique)), ogólne określenie procedury, w której osoba badana jest proszona o wybranie jednego przedmiotu lub udzieleni odpowiedzi z ustalonego zbioru dwóch lub więcej możliwości. Istnieje kilka wariantów tej techniki i są one stosowane w różnych obszarach psychologii, jak pomiar osobowości, określenie osobistych preferencji, badania nad pamięcią, badania nad podejmowanie decyzji itd.  Podstawowa technika jest niezwykle ważna, albowiem pozwala kontrolować wiele czynników zewnętrznych, które mogłyby łatwo wypaczyć wyniki eksperymentu. Np. w powszechnie stosowanych inwentarzach osobowości opartych na samoocenie dążenie do aprobaty społecznej często może zniekształcać wyniki, ponieważ w sytuacji wolnego wyboru ludzie są skłonni udzielać odpowiedzi odzwierciedlających to, co raczej spotyka się z uznaniem społecznym, niż to, co jest dla nich charakterystyczne. Technika wymuszonego wyboru wymaga od osoby testowanej wyboru jednej możliwości z danego zestawu, nawet jeśli czuje ona, że pasują do niej wszystkie lub nie pasują żadna z nich. Przez staranne zrównoważenie pozycji, aprobata społeczna staje się kontrolowanym czynnikiem. Podobnie w badaniach nad rozpoznawaniem, można uniknąć indywidualnych skłonności od odpowiadania „tak” lub „nie” na pozycje wzbudzające wątpliwości, podając dwa lu więcej bodźców, z których tylko jeden jest prawidłowy. Zwana także, w szczególności w wymiarze osobowości, techniką sztywnych alternatyw.

Rzadki, lecz głęboko patologiczny zespół pojawiający się w dzieciństwie, charakteryzujący się postawą wycofującą, brakiem prawidłowych reakcji społecznych lub zainteresowania innymi ludźmi, poważnymi upośledzeniami sfery komunikatywnej i mowy, niepowodzeniami w rozwijaniu normalnych więzi. Objawom tym często towarzyszy różnego rodzaju dziwaczne zachowanie w reakcji na środowisko, zwykle obejmujące fascynację przedmiotami nieożywionymi oraz upieranie się przy rutynie, uporządkowaniu i jednostajności. Należy zauważyć, że wczesnodziecięcy, czyli niemowlęcy oznacza bez mowy lub przed rozwinięciem się mowy, stąd przyjętym kryterium rozpoznawczym tego zespołu jest wystąpienie objawów przed 30. miesiącem życia. Wśród specjalistów istnieją znaczne rozbieżności co do istoty zaburzenia. Część z nich uważa, że zespół ten jest w rzeczywistości workiem, do którego wrzuca się bez uzasadnienia liczne podobne, lecz prawdopodobne zaburzenia. Owi krytycy stwierdzają, że odsetki wyzdrowień są zróżnicowane, dowody uszkodzeń mózgu są nieusystematyzowane, w niektórych przypadkach występują napady padaczkowe w późniejszym wieku, co – łącznie z innymi czynnikami – stawia pod znakiem zapytania istnienie pojedynczej „choroby”. Nazywany tez zespołem Kannera.