Wychowanie dziecka jest wielkim wyzwaniem, z którym na całym świecie mierzą się rodzice. Na dodatek inaczej warto podchodzić do chłopców, a inaczej do dziewczynek. Inaczej nie znaczy stereotypowo. Bo niestety ta dziedzina nie jest wolna od zafałszowań. Podejmując temat wychowania dziewczynek, chcemy pokazać, że szufladkowanie i przypisywanie im określonych ról społecznych może być dla nich krzywdzące. Gdy myślimy o narodzinach córki, to często widzimy ją już jako mądrą, ładną, dobrze wykształconą kobietę, mającą u boku mężczyznę swoich marzeń. Widzimy oczami wyobraźni, jak świetnie dogadujemy się z nią, jaką ona jest dla nas pomocą na co dzień oraz na starość. Jeśli mocno utrwalimy sobie ten obraz, a potem rzeczywistość zacznie go weryfikować, może się okazać, że nasza córka jest inna, niż ją sobie wymarzyliśmy, czy zaplanowaliśmy. Zachodzi wtedy niebezpieczeństwo unieszczęśliwiania dziecka, które nie spełnia naszych kryteriów. W wielu domach dziewczynki częściej niż chłopcy słyszą, żeby pomagały mamie, żeby zaopiekowały się rodzeństwem, żeby nie pobrudziły się, bo to nie wypada panience, żeby nie podejmowały pewnych wyzwań, bo i tak sobie nie poradzą. Jeśli postawa rodziców nie zachęca do ryzyka, do śmiałych decyzji, wówczas w dziewczynce spada poczucie własnej wartości. Ma problemy z dążeniem do celu, boi się, bo to rodzice wcześniej jej mówili, co ma robić. Poczucie bezradności pozbawia ją życiowej odwagi. A przecież raczej nie o to chodziło rodzicom, gdy córka przyszła na świat. Mądre postępowanie rodziców ma pomóc dziewczynce stać się wrażliwą, ale silną kobietą, znającą swoją wartość. To, co możemy zrobić jako opiekunowie, to przede wszystkim uczyć odpowiedzialności i samodzielnego myślenia.

„Możesz to zrobić, dasz radę”- niech córka ma w nas oparcie. I choć nie jednej mamie ciśnie się na usta: „ja zrobię to sama, lepiej i szybciej”, warto by dała jej szansę. Pewność siebie daje dziewczynkom prawo do zadbania o siebie i o swoje potrzeby. Pewność siebie daje wolność i odwagę do uczenia się i popełniania błędów. Jeśli małym dziewczynkom odmawiamy prawa do okazywania swoich uczuć, do wyrażania opinii, do podejmowania decyzji i wyzwań, to ograniczamy bogactwo ich osobowości, wybór życiowej drogi i poczucie własnej wartości. To najpierw w domu rodzinnym powinna mieć możliwość uczenia się i popełnienia błędów oraz ich naprawiania. To również w domu, wśród bliskich ma poznać emocje i sposoby radzenia sobie z nimi. Jeśli rozpoznajemy emocje u siebie, rozpoznamy je także u innych. Dobrze by było słuchać naszych dziewcząt częściej, niż udzielać im rad. Przykład mamy, jako silnej kobiety, niech pokazuje córce otwartość na świat, chęć poznawania go oraz przełamywania lęków i wychodzenia ze strefy komfortu. Przykład i wsparcie taty jest bardzo ważne, a w niektórych aspektach nawet ważniejsze niż wsparcie mamy. To w jego oczach córka może zobaczyć akceptację siebie takiej, jaką jest. Dzisiejszy świat bywa bardzo bezwzględny, dlatego tym bardziej zakorzenione w dzieciństwie poczucie własnej wartości może zaowocować tym, że mała dziewczynka wyrośnie na odważną kobietę.