Do niedawna uważano, że autyzm u dziewczynek to zaburzenie, które jest rzadkością, że jest to raczej problem, który w większości dotyka chłopców. Być może dlatego, że objawy autyzmu u dziewcząt manifestują się nieco inaczej i przez to są trudniejsze w diagnostyce. Na pewno utrudnia to też fakt, że kryteria pozwalające na rozpoznanie zaburzeń ze spektrum autyzmu oparte są niemal wyłącznie na badaniach chłopców.

Trudności społeczne, komunikacyjne, specyficzne zainteresowania, nadwrażliwość na zapachy i smaki, zmniejszona wrażliwość na ból, powtarzające się nieelastyczne wzorce zachowania są to wszystko charakterystyczne cechy dla zaburzeń ze spektrum autyzmu. Twierdzono nawet, że dotykają one dziesięć razy, a potem cztery razy częściej chłopców niż dziewczynki. Dziś sądzi się, że to tylko dwa razy więcej. Ale być może zmienimy i te statystyki. Jeżeli już dziewczynka otrzymuje diagnozę autyzmu jest też dotknięta zazwyczaj poważniejszymi objawami, takimi jak niepełnosprawność intelektualna. Zdarza się, że chłopiec i dziewczynka wykazują podobny poziom cech ze spektrum autyzmu, a rozpoznaje się autyzm tylko u chłopca. Dziewczynka natomiast diagnozę otrzymuje dopiero gdy sprawia naprawdę bardzo poważne kłopoty, albo jest opóźniona umysłowo. Przez ten fakt wiele dziewcząt z łagodniejszą formą spektrum autyzmu nie ma postawionej diagnozy.

Dzieje się tak ponieważ dziewczynki wykazują mniej silnych fiksacji na konkretny temat, lub ich fiksacje umykają specjaliście, którzy podczas diagnozy wykorzystuje przykłady i tematy bliższe mężczyźnie niż kobiecie. Rozkład jazdy, numery telefonu czy mapy metra to kwestie męskie, kobiety wolą bardziej zwyczajne i niewykluczające z rozwoju społecznego zainteresowania. Częstym zainteresowaniem są np. zwierzęta a szczególnie konie. Kolejną różnicą na którą warto zwrócić uwagę jest to, że chłopcy z autyzmem bywają nad aktywni i źle zachowujący się, za to dziewczynki częściej bywają niespokojne lub przygnębione. Mają też wielki dar, którym jest kamuflaż swojej inności. Dziewczynki mają świetnie rozwinięte strategie imitacyjne, przez co są biegłe w ukrywaniu swoich rytuałów. Są też częściej grzeczne i umiejące powstrzymać się od robienia rzeczy, które rodzice i inni ludzie uznaliby za dziwne. Doskonale i sprytnie opanowują sztukę kamuflażu społecznego. Bywa, że często zachowują się tak jak inni by tego oczekiwali i dlatego postrzegane są jak neurotypowe dziewczynki. Jest to fakt, który może wyjaśnić nam dlaczego autyzm u dziewczynek diagnozowany jest dopiero wtedy, gdy są one jednocześnie opóźnione umysłowo, bo wtedy brakuje im sprytu by ukryć swoje problemy. Inność chłopców zauważalna jest od razu, zamiast biegać z innymi za piłką, wolą siedzieć za drzewem lub pod siatką. Tymczasem zauważenie dziewczynki z autyzmem wymaga umiejętności śledczych. Dziewczynki utrzymują się w grupie, choć ich zaangażowanie jest powierzchowne, nie prowadzą głębokich rozmów ani nie zwierzają się. Lubią bawić się ze znacznie młodszymi lub starszymi od siebie dziećmi oraz przyjmują mało atrakcyjne role. W zabawie w dom wolą być psem lub dzieckiem niż mamą lub tatą. Jako nastolatki miewają problemy z nawiązaniem relacji z innymi dziewczętami, lepiej dogadują się z chłopcami, dzieje się tak ponieważ ich zachowania społeczne lepiej naśladować. Zdarza się i tak, że przechodzą przez etap chęci bycia chłopcem, uważają, że mogą odnieść większy sukces społeczny będąc mężczyzną. Kobiety ze spektrum autyzmu potrafią często wykuć, jak należy się zachowywać, aby nie ujawnić swojej inności. Potrafią kopiować czyjś wygląd, zachowanie, miny, gesty a nawet sposób chodzenia.

Najbardziej przykrym faktem jest to, że z uwagi na trudności z postawieniem diagnozy u dziewczynki ze spektrum autyzmu nie otrzymują one pomocy i terapii, której wymagają. A przynajmniej nie otrzymują jej wystarczająco wcześnie. Poniekąd ukrywając swoją inność, szkodzą sobie i odbierają sobie szansę na poprawę jakości życia. W przypadku osoby czującej, że musi udawać kogoś innego by zyskać akceptację, usłyszenie diagnozy jest wyzwalające. Pozwala sobie uświadomić, że nie jest się gorszym, ale tylko neurologicznie inaczej zbudowanym i nie ma potrzeby na siłę udawać, by sztucznie dopasować się do neurotypowych ludzi. Dobry specjalista diagnozując autyzm u dziewczynek powinien skrupulatniej i na pewno nie schematycznie przeanalizować wszystkie kwestie, aby być sprytniejszym i przeniknąć strategie jakie dziewczynka nauczyła się stosować, by go ukryć.