(electric shock therapy (EST), electroconvulsive therapy (ECT)), stosowanie elektrowstrząsów jako procedury terapeutycznej w zaburzeniach psychiatrycznych. Metoda polega na przepuszczeniu słabego prądu elektrycznego (20-30 miliamperów) obustronnie, między okolicami skroniowoczołowymi czaszki, co wywołuje utratę przytomności oraz napad typu grand mal.

Współcześnie, pacjent jest przedtem przygotowywany anestezjologicznie, tzn. usypiany za pomocą szybko działających barbituratów oraz poddany działaniu środka zwiotczającego mięśnie, w celu wyeliminowania tonicznego skurczu mięśni oraz drgawek. Po wybudzeniu można obserwować senność, przemijające przymglenie i dezorientację oraz cofające się najczęściej deficyty pamięci.

W ostatnich latach obserwuje się odchodzenie od stosowania tej metody nawet w instytucjach o dużym niedoborze personelu, gdzie stosowana była jako straszak wobec pacjentów w celu uzyskania ich uległości. Jedyne uznane zastosowanie terapeutyczne – to leczenie przypadków ciężkich depresji, w której przeciwdepresyjne leki okazały się nieskuteczne. Należy odróżnić od elektroterapii.