Termin ten często spotykany w jego skróconej postaci, jako zasadę przyjemności. Odnosi się ona do hipotetycznej, wczesnej i prymitywnej funkcji id, które dąży do zaspokojenia każdej potrzeby albo środkami bezpośrednimi albo przez halucynacje i fantazjowanie – z czego wynika, że na tym etapie rozwoju dziecka nie można rozróżnić fantazji od rzeczywistości.

Jednak że skupianie się na aspekcie „przyjemności” jest nieco mylące, ponieważ – w miarę rozwoju klasycznej psychoanalizy – operacje, które wchodzą w tym wypadku w grę, byłyby postrzegane nie tylko jako pragnienia przyjemności, ale również jako skoordynowane usiłowania zaspokojenia i jednocześnie wycofania się lub unikania nierównoważonego napięcia oraz nadmiernego odczuwania bólu i/lib przykrości.

Zgodnie z typowym modelem Freuda prymitywne operacje poszukiwania przyjemności i unikania bólu są stopniowo modyfikowane przez:
– zasadę rzeczywistości (w miarę rozwoju funkcji ego). Dziecko potrafi już zastępować wyobrażenie spełniane marzeń stosowniejszym zachowaniem przystosowawczym, nastawionym na rzeczywistość. Należy również zauważyć, że ból w tej zasadzie różni się znaczeniem od bólu w zasadzie bólu gdzie zakładane jest dążenie do bólu, nie zaś jego unikanie. Należy jeszcze zauważyć, że używa się także terminu zasada przejmności-nieprzyjemności
-ból, aby poznać powody, dla których ból i przykrość często stosuje się wymiennie w psychoanalizie.